H στρατηγική ενός Λαϊκού Κινήματος
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Σπίθας Χαλανδρίου-Βριλησσίων
Αθήνα, 22.6.2011
Εισαγωγή
Θα χρησιμοποιήσω προσωπικό τόνο, για να καταθέσω απόψεις και προτάσεις από την εμπειρία μου στο Λαϊκό Κίνημα.
Την πολιτική μου δράση καθόριζε δεσμευτικά μια βασική αρχή:
«Βλέπω την πραγματικότητα, όπως είναι, (μα όπως είναι),
Δε συμβιβάζομαι μαζί της και
Προσπαθώ να την αλλάξω»
Συμπληρωματικά προς αυτή την αρχή συνέβαλαν και ορισμένες άλλες αρχές:
1. για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Κάτω όμως από δύο προϋποθέσεις: α) Να έχεις τη θέληση (θάρρος και αποφασιστικότητα) να βρεις τη σωστή λύση και β) Να έχεις την ικανότητα να βρεις τη σωστή λύση. Δεν αρκεί μόνο η καλή προαίρεση.
2. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αδιέξοδα υπάρχουν στα μυαλά και τον χαρακτήρα των ανθρώπων.
3. Δεν υπάρχει ελεύθερος άνθρωπος χωρίς αυτό που είπε ο ποιητής Κάλβος: «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».
4. Ελεύθερος δεν μπορεί να είναι ο άνθρωπος, αν δεν έχει ανεξάρτητη κριτική σκέψη.
5. Άνθρωποι που τους διακατέχει ο φόβος δε μπορεί ποτέ να είναι ελεύθεροι. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος ενός αγωνιστή. Δε μπορεί να είναι αγωνιστής κάποιος που φοβάται. Ο αντίπαλος χρησιμοποιεί την ιδεολογική τρομοκρατία, για να κάμψει το φρόνημα ενός αγωνιστή, που χωρίς αυτό δεν υφίσταται αγώνας.
6. Η Δημοκρατία προϋποθέτει το διάλογο, τον αντίλογο και τη συμμετοχή στις αποφάσεις. Χωρίς συμμετοχή στην ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση και στη τελική συμμετοχή στις αποφάσεις σε συλλογικά όργανα, κανένας δεν ωριμάζει. Δεν αυτοπροσδιορίζεται, αλλά ετεροπροσδιορίζεται. Δεν είναι ελεύθερος, αλλά ραγιάς.
7. Ελευθερία δε σημαίνει ασυδοσία, αλλά τη μεγαλύτερη συλλογική πειθαρχία. Ελεύθερος είναι ο πειθαρχημένος από αρχές και αξίες άνθρωπος, στις οποίες αυτοβούλως δεσμεύεται και πειθαρχεί.
8. Αμεσοδημοκρατία δε σημαίνει να κάνει ο καθένας ή η κάθε ομάδα ότι θέλει.
9. Στην κοινωνία που ζούμε αναγκαστικά υπάρχει ο συνδυασμός της άμεσης δημοκρατίας με την αντιπροσωπευτική. Η κάθετη (αντιπροσωπευτική) και η άμεση (οριζόντια) δημοκρατία.
10. Πολλοί ανακάλυψαν όψιμα την άμεση δημοκρατία για να υπεκφεύγουν από συλλογικές δεσμεύσεις και ευθύνες που είναι δύσκολο να επιτευχθούν, γιατί χρειάζεται πειθώ, επιμονή και υπομονή και δέσμευση σε ένα συλλογικό όργανο και μια ηγεσία, αν θέλει να πετύχει κάποιο στόχο.
11. Ηγεσία που θέλει να ηγεμονεύει και όχι να ηγείται, να καθοδηγεί και όχι να διαπαιδαγωγεί, να ελέγχει, αλλά να μην ελέγχεται, δεν μπορεί να πετύχει τους στρατηγικούς στόχους ενός Λαϊκού Κινήματος, αλλά μιας γραφειοκρατικής κάστας ή ενός αρχηγού. Όσοι γαλουχήθηκαν από την κομμουνιστική παράδοση, πρωταρχικά τη λενινιστική και μετέπειτα κυρίως τη σταλινική, έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Ποτέ η Αριστερά δεν αφουγκράστηκε το λαό, αλλά ήθελε να κατευθύνει τις «μάζες», γιατί πίστευε ότι κατέχει κατ’ αποκλειστικότητα την «εξελικτική νομοτέλεια». Η επιστημονική γνώση της Αριστεράς αγνόησε τη θυμοσοφία του λαού, που αποτελεί τη διαλεκτική συμπλήρωση της επιστημονικής γνώσης.
12. Η κριτική και αυτοκριτική είναι και αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο που θέλει να λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες.
13. Χωρίς τη διαλεκτική σχέση θεωρίας –πράξης η πολιτική καταντάει υποκρισία, λαϊκισμός και καιροσκοπισμός. Το ίδιο και στη ζωή. Τα λόγια έχουν αξία μόνο, όταν επιβεβαιώνονται από την πράξη. Η πράξη είναι το κριτήριο της αξίας των λόγων. Το παράδειγμα και το υπόδειγμα είναι ο καλύτερος καθοδηγητής που διαμορφώνει ανιδιοτελείς αγωνιστές. Κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων αποτελεί η όλη τους διαδρομή, που τη διακρίνει συνέπεια και συνέχεια. Δεν μπορεί σήμερα να είσαι αριστερός, αύριο, νεοφιλελεύθερος, μεθαύριο αντιδραστικός και παρά μεθαύριο επαναστάτης. Ούτε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ δεν ξεπλένει τέτοιους ανθρώπους, που είναι άκρως επικίνδυνοι για το Λαϊκό Κίνημα (παλλαϊκό -πανεθνικό). Καμία σχέση με την «ενότητα της Αριστεράς» ή με τη «Λαϊκή συμμαχία για Λαϊκή εξουσία», όπως προπαγανδίζει το ΚΚΕ, που στην ουσία μας καλεί να ενταχθούμε στις γραμμές του, αντί όλοι τους να ενταχθούν στο Πανεθνικό – Παλλαϊκό Μέτωπο.
14. Εν κατακλείδι: Χωρίς ιδεολογική (πολιτισμική) ηγεμονία του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης, δεν μπορεί να πετύχει κανένα Λαϊκό Κίνημα. Το Λαϊκό Κίνημα βρίσκεται σε ήττα, γιατί έχει χάσει την ιδεολογική ηγεμονία. Ματαιοπονεί όποιος νομίζει ότι η ιδεολογική ηγεμονία (πνευματική και ηθική) της Αριστεράς αποτελεί πολυτέλεια. Εκείνο που χρειάζεται είναι τάχα μόνο η δράση. Ο τυφλός δεν μπορεί να δράσει. Ούτε ο μονόφθαλμος αρκεί.
15. Παντού και πάντοτε πρέπει να είμαστε απέναντι στην όποια εξουσία, γιατί η εξουσία συνήθως διαφθείρει, όμως όχι για να την αποδομούμε, αλλά για να την ελέγχουμε, για το καλό και το δικό της και του Κινήματος στο σύνολό του. Φυσικά με σεβασμό και χωρίς υπεροψία και αλαζονεία, με κριτικό πνεύμα, για να έχουμε και το γνώθι σαυτόν. Αλλιώς μιλάμε για γλείφτες, οσφυοκάμτες, καιροσκόπους και υποκριτές, τους οποίους έγκαιρα πρέπει να επισημαίνουμε και με δημοκρατικά (όχι διοικητικά) μέσα να αντιπαρατιθέμεθα, έχοντας την γνώση ότι όποιος δρα κάνει και λάθη.
16. Για να απελευθερώσουμε μια κοινωνία, πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα οι ίδιοι τον εαυτό μας από την αστική και μικροαστική μας συνείδηση (καταναλωτικό πρότυπο, που αναδεικνύει το χρήμα, ως την μεγαλύτερη αξία της κοινωνίας).
Ι. Οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι της στρατηγικής
Σε δύο προηγούμενες τοποθετήσεις μου που αναφέρονται στα θέματα της στρατηγικής τόνιζα επανειλημμένα αυτά που είχε πει ο Λένιν, ως ο μεγαλύτερος επαναστάτης των αιώνων. Γιατί οι μεγάλοι επαναστάτες έχουν ένα τεράστιο συσσωρευμένο κεφάλαιο θεωρητικής και πρακτικής σοφίας που μπορούμε να αξιοποιήσουμε, αφού το προσαρμόσουμε στα σημερινά δεδομένα. Τόνιζα ότι δε θα ανακαλύψουμε -τρόπος του λέγειν - εμείς την πυρίτιδα, για να καταναλώνουμε άπειρο πολύτιμο χρόνο για πράγματα που είναι δεδομένα ήδη.
1. «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα», που αφορούσε όχι μόνο τις διακηρυγμένες αρχές, αλλά και όλη την ιστορική ανάλυση και θεωρία και τα συμπεράσματα που την συνοδεύουν για να μπορεί να χαράξει κάποιος φορέας επαναστατική στρατηγική και
2. «Στην πάλη του για την εξουσία το προλεταριάτο δεν έχει κανένα άλλο όπλο εκτός από την οργάνωση». Στο θέμα της οργάνωσης αναπτύσσεται η σχέση του αυθόρμητου με το συνειδητό.
Ανεξάρτητα με το περιεχόμενο που δίνει ο Λένιν στις δύο αυτές έννοιες, που προσωπικά το αμφισβητώ σε πάρα πολλά σημεία και έχω γράψει σχετικά, οι αρχές αυτές έχουν καθολική ισχύ.
Το ιδεολογικό – θεωρητικό και το οργανωτικό – θεσμικό αναπτύχτηκαν σε μια στρατηγική πρακτικής εφαρμογής, που την προσδιορίζουν α) Η στρατηγική της φθοράς και 6) η στρατηγική της ανατροπής.
Η επιτυχία ενός Κινήματος, στην περίπτωσή μας, ενός Παλλαϊκού – Πανεθνικού Κινήματος στηρίζεται και έχει δυνατότητες επιτυχίας στο συνδυασμό και τη δοσολογία αυτών των στρατηγικών προϋποθέσεων και εφαρμογών.
Με γνωστή τη διαπίστωση ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι πανέξυπνο, πανούργο και πανίσχυρο, η μελέτη και εφαρμογή αυτών των δύο στρατηγικών απαιτεί ανώτερη θεωρητική και πρακτική ικανότητα από την καπιταλιστική. Απαιτεί αυτό που ανέφερα στην εισαγωγή και ονομάζεται ιδεολογική – πολιτιστική ηγεμονία.
Η ήττα της Αριστεράς και του Λαϊκού Κινήματος γενικότερα, βασικά οφείλεται σ’ αυτόν τον καθοριστικό παράγοντα.
Ας μελετήσουμε τι μπορεί να περιέχει η στρατηγική της φθοράς.
ΙΙ. Η στρατηγική της φθοράς
Για να φθείρουμε κάτι πρέπει να ξέρουμε 1. τι είναι αυτό που θέλουμε να φθείρουμε και πώς θα το φθείρουμε. Θα εφαρμόσουμε δηλαδή αυτό που λέγεται μια τακτική για την προσέγγιση του πρώτου στρατηγικού στόχου, που είναι η φθορά. Κι’ όταν μιλάμε για φθορά εννοούμε αυτό το καταναλωτικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού (της παγκοσμιοποίησης) και της Νέας Τάξης, που χρησιμοποιεί το καπιταλιστικό σύστημα για να πετύχει τον εκφυλισμό των συνειδήσεων και την κάμψη ή τον αφανισμό της αντίστασης, ώστε να μετατρέψει τα άτομα και τις κοινωνίες σε καταναλωτικά όντα των προϊόντων της.
Το ερώτημα «τι» αφορά βασικά τους βασικούς άξονες του συστήματος που το στηρίζουν. Ποιοι είναι αυτοί άραγε; Κατά τη δική μου άποψη οι θεμελιακοί παράγοντες που καλλιεργούν και αναπαράγουν το σύστημα είναι τέσσερεις:
Πρώτον τα κόμματα, ως πολιτικοί εκπρόσωποι των κοινωνικών τάξεων.
Δεύτερον τα συνδικάτα, ως στυλοβάτες του συστήματος
Τρίτον τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (στην περίπτωση του καπιταλισμού, τα μέσα μαζικής παραπλάνησης και αποβλάκωσης και αποχαύνωσης, που εφαρμόζουν ινστιτούτα ψυχολογικού πολέμου του συστήματος), για να πετυχαίνουν επιπλέον τη λεγόμενη από τον Γκράμσι συναίνεση, και μάλιστα την ενεργή συναίνεση στο σύστημα , όπως έλεγε ο ίδιος και
Τέταρτον τα πολιτισμικά πρότυπα, που προσφέρει η παιδεία, η οικογένεια, η εκκλησία, η δικαιοσύνη, ο στρατός η κοινωνία κ.λπ., ως βασικές δομές του καταναλωτικού συστήματος της διαφθοράς, της σήψης και της εγωιστικής, ιδιοτελούς και καταστροφικής εξατομίκευσης.
Πέμπτον η διανόηση, δηλαδή η οργανική διανόηση του συστήματος, που στην Ελλάδα την πλαισιώνουν στην πλειοψηφία τους οι «εκσυγχρονιστές της δεξιάς (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας) και οι «ανανεωτές» της Αριστεράς, που βρίσκονται στους καίριους μηχανισμούς (στην καρδιά) του συστήματος και στις τέσσερεις περιπτώσεις που προανέφερα. Κυρίως όμως στα Πανεπιστήμια, άλλα και σε άλλα εθνομηδενιστικά πνευματικά ιδρύματα και ινστιτούτα (βλ. π.χ ΕΛΙΑΜΕΠ κ.λπ).
Για όλα αυτά χρειάζεται μια εμπεριστατωμένη επιστημονική ανάλυση, ώστε να φανεί σε όλο της το εύρος η ύπαρξη και η σημασία τους. Όταν δεν ξέρεις κάτι δεν μπορείς να το καταπολεμήσεις. Πολλοί νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, γιατί εργάζονται με κριτήρια και θεωρητικά εργαλεία πεπερασμένα και αναποτελεσματικά. Με επιστημονικές αναλυτικές μεθόδους, που είναι πια ξεπερασμένες. Τα γνωστά παλιά κλισέ και στερεότυπα. Εδώ χρειαζόμαστε φαντασία και καινούργιες ιδέες και μεθόδους. Τα παλιά έχουν χρεοκοπήσει προ πολλού. Τουλάχιστον χρειάζονται επαναστοχασμό και ανανέωση με κριτήρια τις καινούργιες συνθήκες. Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε στον 19 και 20 αιώνα. Τουλάχιστον μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αφού επισημανθούν τελικά οι στόχοι, πρέπει να αρχίσει η μελέτη για το πώς θα πετύχουμε τη φθορά τους.
Δεν θα αναλύσω όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά θα πάρω ένα απλό παράδειγμα, που αφορά τα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης».
Σήμερα στην πατρίδα μας τον κύριο και καθοριστικό ρόλο της προπαγάνδας του συστήματος έχει αναλάβει εργολαβικά το συγκρότημα Αλαφούζου με την τηλεόραση του Σκάι, το ραδιόφωνό του κ.λπ. Πριν ήταν το συγκρότημα Λαμπράκη. Φαίνεται ότι μετά το θάνατο του Λαμπράκη, αυτός ο ρόλος ανατέθηκε από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας (από τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας») στο συγκρότημα Αλαφούζου.
Ένα δεύτερο παράδειγμα από το πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω είναι ότι πρέπει να χτυπηθεί σαν χταπόδι και ανελέητα η συντεχνιακή τακτική των εργατοπατέρων που μας χρησιμοποιούν για να εξασφαλίζουν αποκλειστικά και μόνο τα προνόμιά τους; Ποιος έδωσε π.χ. δικαίωμα και από πού άντλησαν την ηθική τους υποχρέωση να κατεβάζουν τους διακόπτες;
Το πρώτο καθήκον μας ως Σπίθες είναι τελείως απλό και ανέξοδο. Να καταφέρουμε με όλες μας τις δυνάμεις ενημέρωσης που διαθέτουμε, κανένας Έλληνας πατριώτης να μην αγοράζει την εφημερίδα «Καθημερινή», να βλέπει «Σκάι» και να ακούει ραδιόφωνο «Σκάι». Είναι η στρατηγική που εφάρμοσε ο Επαμεινώνδας, επικεντρώνοντας τις δυνάμεις του μαζικά και αποφασιστικά σ’ ένα σημείο του αντιπάλου. Γι’ αυτό κατάφερε το ακατόρθωτο. Να νικήσει δηλαδή τους Σπαρτιάτες για πρώτη φορά, που ως τότε ήταν στο πεδίο των μαζών ανίκητοι.
Μια επιτυχία που θα έχει πρακτικό αποτέλεσμα και όχι μόνο στα λόγια, θα αναπτερώσει το φρόνημα των Ελλήνων πατριωτών, γιατί θα δουν στην πράξη ότι ο εχθρός δεν είναι αήττητος.
ΙΙΙ. Η στρατηγική της ανατροπής
Αφού μελετηθούν και εφαρμοστούν όλες οι τακτικές της στρατηγικής της φθοράς, έρχεται, κατά κάποιο τρόπο, σαν ώριμος καρπός και η συντριβή και ανατροπή του συστήματος ή τουλάχιστον η αποτροπή των καταστροφικών του αποτελεσμάτων. Έχει επιτευχθεί στο μεταξύ η ιδεολογική – πολιτισμική ηγεμονία απέναντι στο σύστημα της λογικής των αγορών και η οργανωτική του ωρίμανση.
Η υπεροχή απέναντι στον αντίπαλο θα έχει καθιερωθεί στις προηγούμενες φάσεις, γιατί το Λαϊκό Κίνημα θα έχει αποκτήσει στο μεταξύ με τις αλλεπάλληλες νίκες του, τόσο στη θεωρία (ιδεολογική –πολιτισμική ηγεμονία) και την οργανωτική του δουλειά μια οργάνωση νικηφόρα και αποτελεσματική, που κανένας πια δεν είναι σε θέση να την αναχαιτίσει. Τότε θα αποδειχτεί ότι στην πάλη του για την εξουσία το Πανεθνικό – Παλλαϊκό Μέτωπο, δεν έχει κανένα άλλο όπλο, εκτός από την οργάνωση.
Για όλα αυτά χρειάζεται μια φυσική ηγεσία, που θα αναδεικνύεται από το Λαϊκό Κίνημα, για να εμπνέει εμπιστοσύνη και αξιοπιστία. Χωρίς τα τελευταία θα ανακυκλωνόμαστε σ’ ένα φαύλο κύκλο, χωρίς προοπτική εξόδου.
Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη ότι μέσα από την πράξη, με δημοκρατικές διαδικασίες θα αναδειχτεί με αξιοκρατία η ηγεσία που θα μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του Πανεθνικού – Παλλαϊκού Κινήματος. Οι ηγέτες δεν θα έρθουν με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος, αλλά θα αναδειχτούν μέσα από την πράξη, δηλαδή από την θεωρητική και πρακτική πάλη.
Ένας είναι ο απαράβατος όρος: Η αξιοκρατία και η δημοκρατία.
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Σπίθας Χαλανδρίου-Βριλησσίων
Αθήνα, 22.6.2011
Εισαγωγή
Θα χρησιμοποιήσω προσωπικό τόνο, για να καταθέσω απόψεις και προτάσεις από την εμπειρία μου στο Λαϊκό Κίνημα.
Την πολιτική μου δράση καθόριζε δεσμευτικά μια βασική αρχή:
«Βλέπω την πραγματικότητα, όπως είναι, (μα όπως είναι),
Δε συμβιβάζομαι μαζί της και
Προσπαθώ να την αλλάξω»
Συμπληρωματικά προς αυτή την αρχή συνέβαλαν και ορισμένες άλλες αρχές:
1. για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Κάτω όμως από δύο προϋποθέσεις: α) Να έχεις τη θέληση (θάρρος και αποφασιστικότητα) να βρεις τη σωστή λύση και β) Να έχεις την ικανότητα να βρεις τη σωστή λύση. Δεν αρκεί μόνο η καλή προαίρεση.
2. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αδιέξοδα υπάρχουν στα μυαλά και τον χαρακτήρα των ανθρώπων.
3. Δεν υπάρχει ελεύθερος άνθρωπος χωρίς αυτό που είπε ο ποιητής Κάλβος: «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».
4. Ελεύθερος δεν μπορεί να είναι ο άνθρωπος, αν δεν έχει ανεξάρτητη κριτική σκέψη.
5. Άνθρωποι που τους διακατέχει ο φόβος δε μπορεί ποτέ να είναι ελεύθεροι. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος ενός αγωνιστή. Δε μπορεί να είναι αγωνιστής κάποιος που φοβάται. Ο αντίπαλος χρησιμοποιεί την ιδεολογική τρομοκρατία, για να κάμψει το φρόνημα ενός αγωνιστή, που χωρίς αυτό δεν υφίσταται αγώνας.
6. Η Δημοκρατία προϋποθέτει το διάλογο, τον αντίλογο και τη συμμετοχή στις αποφάσεις. Χωρίς συμμετοχή στην ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση και στη τελική συμμετοχή στις αποφάσεις σε συλλογικά όργανα, κανένας δεν ωριμάζει. Δεν αυτοπροσδιορίζεται, αλλά ετεροπροσδιορίζεται. Δεν είναι ελεύθερος, αλλά ραγιάς.
7. Ελευθερία δε σημαίνει ασυδοσία, αλλά τη μεγαλύτερη συλλογική πειθαρχία. Ελεύθερος είναι ο πειθαρχημένος από αρχές και αξίες άνθρωπος, στις οποίες αυτοβούλως δεσμεύεται και πειθαρχεί.
8. Αμεσοδημοκρατία δε σημαίνει να κάνει ο καθένας ή η κάθε ομάδα ότι θέλει.
9. Στην κοινωνία που ζούμε αναγκαστικά υπάρχει ο συνδυασμός της άμεσης δημοκρατίας με την αντιπροσωπευτική. Η κάθετη (αντιπροσωπευτική) και η άμεση (οριζόντια) δημοκρατία.
10. Πολλοί ανακάλυψαν όψιμα την άμεση δημοκρατία για να υπεκφεύγουν από συλλογικές δεσμεύσεις και ευθύνες που είναι δύσκολο να επιτευχθούν, γιατί χρειάζεται πειθώ, επιμονή και υπομονή και δέσμευση σε ένα συλλογικό όργανο και μια ηγεσία, αν θέλει να πετύχει κάποιο στόχο.
11. Ηγεσία που θέλει να ηγεμονεύει και όχι να ηγείται, να καθοδηγεί και όχι να διαπαιδαγωγεί, να ελέγχει, αλλά να μην ελέγχεται, δεν μπορεί να πετύχει τους στρατηγικούς στόχους ενός Λαϊκού Κινήματος, αλλά μιας γραφειοκρατικής κάστας ή ενός αρχηγού. Όσοι γαλουχήθηκαν από την κομμουνιστική παράδοση, πρωταρχικά τη λενινιστική και μετέπειτα κυρίως τη σταλινική, έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Ποτέ η Αριστερά δεν αφουγκράστηκε το λαό, αλλά ήθελε να κατευθύνει τις «μάζες», γιατί πίστευε ότι κατέχει κατ’ αποκλειστικότητα την «εξελικτική νομοτέλεια». Η επιστημονική γνώση της Αριστεράς αγνόησε τη θυμοσοφία του λαού, που αποτελεί τη διαλεκτική συμπλήρωση της επιστημονικής γνώσης.
12. Η κριτική και αυτοκριτική είναι και αποτελεί την εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο που θέλει να λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες.
13. Χωρίς τη διαλεκτική σχέση θεωρίας –πράξης η πολιτική καταντάει υποκρισία, λαϊκισμός και καιροσκοπισμός. Το ίδιο και στη ζωή. Τα λόγια έχουν αξία μόνο, όταν επιβεβαιώνονται από την πράξη. Η πράξη είναι το κριτήριο της αξίας των λόγων. Το παράδειγμα και το υπόδειγμα είναι ο καλύτερος καθοδηγητής που διαμορφώνει ανιδιοτελείς αγωνιστές. Κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων αποτελεί η όλη τους διαδρομή, που τη διακρίνει συνέπεια και συνέχεια. Δεν μπορεί σήμερα να είσαι αριστερός, αύριο, νεοφιλελεύθερος, μεθαύριο αντιδραστικός και παρά μεθαύριο επαναστάτης. Ούτε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ δεν ξεπλένει τέτοιους ανθρώπους, που είναι άκρως επικίνδυνοι για το Λαϊκό Κίνημα (παλλαϊκό -πανεθνικό). Καμία σχέση με την «ενότητα της Αριστεράς» ή με τη «Λαϊκή συμμαχία για Λαϊκή εξουσία», όπως προπαγανδίζει το ΚΚΕ, που στην ουσία μας καλεί να ενταχθούμε στις γραμμές του, αντί όλοι τους να ενταχθούν στο Πανεθνικό – Παλλαϊκό Μέτωπο.
14. Εν κατακλείδι: Χωρίς ιδεολογική (πολιτισμική) ηγεμονία του λαϊκού κινήματος απέναντι στην ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης, δεν μπορεί να πετύχει κανένα Λαϊκό Κίνημα. Το Λαϊκό Κίνημα βρίσκεται σε ήττα, γιατί έχει χάσει την ιδεολογική ηγεμονία. Ματαιοπονεί όποιος νομίζει ότι η ιδεολογική ηγεμονία (πνευματική και ηθική) της Αριστεράς αποτελεί πολυτέλεια. Εκείνο που χρειάζεται είναι τάχα μόνο η δράση. Ο τυφλός δεν μπορεί να δράσει. Ούτε ο μονόφθαλμος αρκεί.
15. Παντού και πάντοτε πρέπει να είμαστε απέναντι στην όποια εξουσία, γιατί η εξουσία συνήθως διαφθείρει, όμως όχι για να την αποδομούμε, αλλά για να την ελέγχουμε, για το καλό και το δικό της και του Κινήματος στο σύνολό του. Φυσικά με σεβασμό και χωρίς υπεροψία και αλαζονεία, με κριτικό πνεύμα, για να έχουμε και το γνώθι σαυτόν. Αλλιώς μιλάμε για γλείφτες, οσφυοκάμτες, καιροσκόπους και υποκριτές, τους οποίους έγκαιρα πρέπει να επισημαίνουμε και με δημοκρατικά (όχι διοικητικά) μέσα να αντιπαρατιθέμεθα, έχοντας την γνώση ότι όποιος δρα κάνει και λάθη.
16. Για να απελευθερώσουμε μια κοινωνία, πρέπει να απελευθερώσουμε πρώτα οι ίδιοι τον εαυτό μας από την αστική και μικροαστική μας συνείδηση (καταναλωτικό πρότυπο, που αναδεικνύει το χρήμα, ως την μεγαλύτερη αξία της κοινωνίας).
Ι. Οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι της στρατηγικής
Σε δύο προηγούμενες τοποθετήσεις μου που αναφέρονται στα θέματα της στρατηγικής τόνιζα επανειλημμένα αυτά που είχε πει ο Λένιν, ως ο μεγαλύτερος επαναστάτης των αιώνων. Γιατί οι μεγάλοι επαναστάτες έχουν ένα τεράστιο συσσωρευμένο κεφάλαιο θεωρητικής και πρακτικής σοφίας που μπορούμε να αξιοποιήσουμε, αφού το προσαρμόσουμε στα σημερινά δεδομένα. Τόνιζα ότι δε θα ανακαλύψουμε -τρόπος του λέγειν - εμείς την πυρίτιδα, για να καταναλώνουμε άπειρο πολύτιμο χρόνο για πράγματα που είναι δεδομένα ήδη.
1. «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα», που αφορούσε όχι μόνο τις διακηρυγμένες αρχές, αλλά και όλη την ιστορική ανάλυση και θεωρία και τα συμπεράσματα που την συνοδεύουν για να μπορεί να χαράξει κάποιος φορέας επαναστατική στρατηγική και
2. «Στην πάλη του για την εξουσία το προλεταριάτο δεν έχει κανένα άλλο όπλο εκτός από την οργάνωση». Στο θέμα της οργάνωσης αναπτύσσεται η σχέση του αυθόρμητου με το συνειδητό.
Ανεξάρτητα με το περιεχόμενο που δίνει ο Λένιν στις δύο αυτές έννοιες, που προσωπικά το αμφισβητώ σε πάρα πολλά σημεία και έχω γράψει σχετικά, οι αρχές αυτές έχουν καθολική ισχύ.
Το ιδεολογικό – θεωρητικό και το οργανωτικό – θεσμικό αναπτύχτηκαν σε μια στρατηγική πρακτικής εφαρμογής, που την προσδιορίζουν α) Η στρατηγική της φθοράς και 6) η στρατηγική της ανατροπής.
Η επιτυχία ενός Κινήματος, στην περίπτωσή μας, ενός Παλλαϊκού – Πανεθνικού Κινήματος στηρίζεται και έχει δυνατότητες επιτυχίας στο συνδυασμό και τη δοσολογία αυτών των στρατηγικών προϋποθέσεων και εφαρμογών.
Με γνωστή τη διαπίστωση ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι πανέξυπνο, πανούργο και πανίσχυρο, η μελέτη και εφαρμογή αυτών των δύο στρατηγικών απαιτεί ανώτερη θεωρητική και πρακτική ικανότητα από την καπιταλιστική. Απαιτεί αυτό που ανέφερα στην εισαγωγή και ονομάζεται ιδεολογική – πολιτιστική ηγεμονία.
Η ήττα της Αριστεράς και του Λαϊκού Κινήματος γενικότερα, βασικά οφείλεται σ’ αυτόν τον καθοριστικό παράγοντα.
Ας μελετήσουμε τι μπορεί να περιέχει η στρατηγική της φθοράς.
ΙΙ. Η στρατηγική της φθοράς
Για να φθείρουμε κάτι πρέπει να ξέρουμε 1. τι είναι αυτό που θέλουμε να φθείρουμε και πώς θα το φθείρουμε. Θα εφαρμόσουμε δηλαδή αυτό που λέγεται μια τακτική για την προσέγγιση του πρώτου στρατηγικού στόχου, που είναι η φθορά. Κι’ όταν μιλάμε για φθορά εννοούμε αυτό το καταναλωτικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού (της παγκοσμιοποίησης) και της Νέας Τάξης, που χρησιμοποιεί το καπιταλιστικό σύστημα για να πετύχει τον εκφυλισμό των συνειδήσεων και την κάμψη ή τον αφανισμό της αντίστασης, ώστε να μετατρέψει τα άτομα και τις κοινωνίες σε καταναλωτικά όντα των προϊόντων της.
Το ερώτημα «τι» αφορά βασικά τους βασικούς άξονες του συστήματος που το στηρίζουν. Ποιοι είναι αυτοί άραγε; Κατά τη δική μου άποψη οι θεμελιακοί παράγοντες που καλλιεργούν και αναπαράγουν το σύστημα είναι τέσσερεις:
Πρώτον τα κόμματα, ως πολιτικοί εκπρόσωποι των κοινωνικών τάξεων.
Δεύτερον τα συνδικάτα, ως στυλοβάτες του συστήματος
Τρίτον τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (στην περίπτωση του καπιταλισμού, τα μέσα μαζικής παραπλάνησης και αποβλάκωσης και αποχαύνωσης, που εφαρμόζουν ινστιτούτα ψυχολογικού πολέμου του συστήματος), για να πετυχαίνουν επιπλέον τη λεγόμενη από τον Γκράμσι συναίνεση, και μάλιστα την ενεργή συναίνεση στο σύστημα , όπως έλεγε ο ίδιος και
Τέταρτον τα πολιτισμικά πρότυπα, που προσφέρει η παιδεία, η οικογένεια, η εκκλησία, η δικαιοσύνη, ο στρατός η κοινωνία κ.λπ., ως βασικές δομές του καταναλωτικού συστήματος της διαφθοράς, της σήψης και της εγωιστικής, ιδιοτελούς και καταστροφικής εξατομίκευσης.
Πέμπτον η διανόηση, δηλαδή η οργανική διανόηση του συστήματος, που στην Ελλάδα την πλαισιώνουν στην πλειοψηφία τους οι «εκσυγχρονιστές της δεξιάς (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας) και οι «ανανεωτές» της Αριστεράς, που βρίσκονται στους καίριους μηχανισμούς (στην καρδιά) του συστήματος και στις τέσσερεις περιπτώσεις που προανέφερα. Κυρίως όμως στα Πανεπιστήμια, άλλα και σε άλλα εθνομηδενιστικά πνευματικά ιδρύματα και ινστιτούτα (βλ. π.χ ΕΛΙΑΜΕΠ κ.λπ).
Για όλα αυτά χρειάζεται μια εμπεριστατωμένη επιστημονική ανάλυση, ώστε να φανεί σε όλο της το εύρος η ύπαρξη και η σημασία τους. Όταν δεν ξέρεις κάτι δεν μπορείς να το καταπολεμήσεις. Πολλοί νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, γιατί εργάζονται με κριτήρια και θεωρητικά εργαλεία πεπερασμένα και αναποτελεσματικά. Με επιστημονικές αναλυτικές μεθόδους, που είναι πια ξεπερασμένες. Τα γνωστά παλιά κλισέ και στερεότυπα. Εδώ χρειαζόμαστε φαντασία και καινούργιες ιδέες και μεθόδους. Τα παλιά έχουν χρεοκοπήσει προ πολλού. Τουλάχιστον χρειάζονται επαναστοχασμό και ανανέωση με κριτήρια τις καινούργιες συνθήκες. Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε στον 19 και 20 αιώνα. Τουλάχιστον μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αφού επισημανθούν τελικά οι στόχοι, πρέπει να αρχίσει η μελέτη για το πώς θα πετύχουμε τη φθορά τους.
Δεν θα αναλύσω όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά θα πάρω ένα απλό παράδειγμα, που αφορά τα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης».
Σήμερα στην πατρίδα μας τον κύριο και καθοριστικό ρόλο της προπαγάνδας του συστήματος έχει αναλάβει εργολαβικά το συγκρότημα Αλαφούζου με την τηλεόραση του Σκάι, το ραδιόφωνό του κ.λπ. Πριν ήταν το συγκρότημα Λαμπράκη. Φαίνεται ότι μετά το θάνατο του Λαμπράκη, αυτός ο ρόλος ανατέθηκε από τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας (από τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας») στο συγκρότημα Αλαφούζου.
Ένα δεύτερο παράδειγμα από το πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω είναι ότι πρέπει να χτυπηθεί σαν χταπόδι και ανελέητα η συντεχνιακή τακτική των εργατοπατέρων που μας χρησιμοποιούν για να εξασφαλίζουν αποκλειστικά και μόνο τα προνόμιά τους; Ποιος έδωσε π.χ. δικαίωμα και από πού άντλησαν την ηθική τους υποχρέωση να κατεβάζουν τους διακόπτες;
Το πρώτο καθήκον μας ως Σπίθες είναι τελείως απλό και ανέξοδο. Να καταφέρουμε με όλες μας τις δυνάμεις ενημέρωσης που διαθέτουμε, κανένας Έλληνας πατριώτης να μην αγοράζει την εφημερίδα «Καθημερινή», να βλέπει «Σκάι» και να ακούει ραδιόφωνο «Σκάι». Είναι η στρατηγική που εφάρμοσε ο Επαμεινώνδας, επικεντρώνοντας τις δυνάμεις του μαζικά και αποφασιστικά σ’ ένα σημείο του αντιπάλου. Γι’ αυτό κατάφερε το ακατόρθωτο. Να νικήσει δηλαδή τους Σπαρτιάτες για πρώτη φορά, που ως τότε ήταν στο πεδίο των μαζών ανίκητοι.
Μια επιτυχία που θα έχει πρακτικό αποτέλεσμα και όχι μόνο στα λόγια, θα αναπτερώσει το φρόνημα των Ελλήνων πατριωτών, γιατί θα δουν στην πράξη ότι ο εχθρός δεν είναι αήττητος.
ΙΙΙ. Η στρατηγική της ανατροπής
Αφού μελετηθούν και εφαρμοστούν όλες οι τακτικές της στρατηγικής της φθοράς, έρχεται, κατά κάποιο τρόπο, σαν ώριμος καρπός και η συντριβή και ανατροπή του συστήματος ή τουλάχιστον η αποτροπή των καταστροφικών του αποτελεσμάτων. Έχει επιτευχθεί στο μεταξύ η ιδεολογική – πολιτισμική ηγεμονία απέναντι στο σύστημα της λογικής των αγορών και η οργανωτική του ωρίμανση.
Η υπεροχή απέναντι στον αντίπαλο θα έχει καθιερωθεί στις προηγούμενες φάσεις, γιατί το Λαϊκό Κίνημα θα έχει αποκτήσει στο μεταξύ με τις αλλεπάλληλες νίκες του, τόσο στη θεωρία (ιδεολογική –πολιτισμική ηγεμονία) και την οργανωτική του δουλειά μια οργάνωση νικηφόρα και αποτελεσματική, που κανένας πια δεν είναι σε θέση να την αναχαιτίσει. Τότε θα αποδειχτεί ότι στην πάλη του για την εξουσία το Πανεθνικό – Παλλαϊκό Μέτωπο, δεν έχει κανένα άλλο όπλο, εκτός από την οργάνωση.
Για όλα αυτά χρειάζεται μια φυσική ηγεσία, που θα αναδεικνύεται από το Λαϊκό Κίνημα, για να εμπνέει εμπιστοσύνη και αξιοπιστία. Χωρίς τα τελευταία θα ανακυκλωνόμαστε σ’ ένα φαύλο κύκλο, χωρίς προοπτική εξόδου.
Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη ότι μέσα από την πράξη, με δημοκρατικές διαδικασίες θα αναδειχτεί με αξιοκρατία η ηγεσία που θα μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του Πανεθνικού – Παλλαϊκού Κινήματος. Οι ηγέτες δεν θα έρθουν με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος, αλλά θα αναδειχτούν μέσα από την πράξη, δηλαδή από την θεωρητική και πρακτική πάλη.
Ένας είναι ο απαράβατος όρος: Η αξιοκρατία και η δημοκρατία.
