Σπίθα Κέντρου Θεσσαλονίκης: Ανοιχτή επιστολή στον Μίκη Θεοδωράκη

«Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,/λογάδες και γραμματικοί/για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί/κλείσε την πόρτα με κλειδί,/θα σε πουλήσουν
Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί/που θα 'χει σβήσει το κερί/στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί/γιατί αν γλιτώσει το παιδί/υπάρχει ελπίδα»

Συναγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη

Είμαστε η 1η Σπίθα Κέντρου, οι αποσυνάγωγοι, αυτοί που ως δια μαγείας εξαφανιστήκαμε από τον χάρτη των Σπιθών ανά την Ελλάδα, μη έχοντας καν την ευτυχία να ακούσουμε τις κατηγορίες, όπως συνέβη τουλάχιστον με όλους εκείνους τους συντρόφους του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, που ένα μαγικό χέρι απάλειψε από τις ιστορικές φωτογραφίες του ΚΚΣΕ με τις δίκες της Μόσχας, ή τους άλλους που διέγραψαν τα πειθαρχικά του Αντρέα Παπαντρέου. Παρακολουθήσαμε όσα συμβαίνουν στην Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών μετά την Α’ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, αυτή που αποφάσισες να καταργήσεις ως μη γενόμενη. Την ώρα που ο ελληνικός λαός ματώνει στις πλατείες στην αναμέτρηση με την κατοχή και τις δυνάμεις του Υπουργείου Προστασίας (Από Τον) Πολίτη, στην Σπίθα που θα’ πρεπε να δίνει το παράδειγμα του αγωνίζεσθαι, επικρατεί ο ζόφος των προγραφών, των διαγραφών, της αναγόρευσης των αυλοκολάκων σε μια νέα αστυνομία συνειδήσεων.

Ανταποκριθήκαμε τον Δεκέμβρη στο κάλεσμα σου και την Ιδρυτική Διακήρυξη με την ελπίδα ότι κάτι καινούργιο μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του κόσμου της μεταπολίτευσης, ότι κάτι θα έχει μείνει όρθιο από τα λόγια, τις μουσικές και τα πρόσωπα που σημάδεψαν τις αναζητήσεις μας για δεκαετίες, ότι κάτι θα έχει μείνει αμόλυντο από τις συνήθειες και τις πρακτικές που έστειλαν την πατρίδα μας στον καιάδα της ανυποληψίας. Ελπίσαμε σε μια νέα αρχή που θα έχει κόψει τις γέφυρες με τις πρακτικές του ψεύδους, της διγλωσσίας, της αυταρχικότητας που αυτοονομάζεται δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, της άκριτης πίστης στην φωτισμένη ηγεσία, την ανυπαρξία λογοδοσίας. Όλα αυτά κόστισαν ακριβά στην αντίσταση σε όλες τις φάσεις της ελληνικής ιστορίας, από το κελί του Μακρυγιάννη ως τον Γολγοθά του Βελουχιώτη.

Χρειαζόμαστε να πιστέψουμε αλλά δεν μπορούμε να ήμαστε αφελείς, όχι σ’ αυτό τον τόπο με την περίσσια ιστορία μεγάλων ανθρώπων που μίκρυναν και μικρών ανθρώπων που νόμιζαν ότι μεγαλώνουν ετερόφωτοι, τον τόπο της παλατιανής ραδιουργίας και της τελετουργικής ανθρωποφαγίας. Σεβασμός στην δική σου συμβολή στην ιστορία δεν σημαίνει αποδοχή του αλάθητου, αλλά πρώτιστα σεβασμός στην ίδια την ιστορία, και φυσικά την κατανόηση των λαθών ώστε να μην επαναληφθεί ως φάρσα ή ως κωμωδία.

Πίκρα, απογοήτευση, οργή, αίσθηση ότι χρησιμοποιηθήκαμε σαν ξυραφάκι μιας χρήσης. Σε εμπιστευτήκαμε στο τιμόνι όχι για να σταθούμε στη σκιά σου και βέβαια όχι για αξιώματα όπως αυτά που απαρνηθήκαμε στην προσωπική μας διαδρομή, αυτή που μας έφερε να συναντήσουμε την στην Σπίθα. Παρακολουθήσαμε με αυξανόμενη απορία τις εναλλαγές προσώπων, την έλλειψη πολιτικής σε καιρούς όπου η πολιτική επιταχύνεται, θελήσαμε να δώσουμε χρόνο όταν όσα επαγγέλθηκε η Σπίθα πραγματωνόταν στις πλατείες, ελπίζοντας ότι η ίδια η ζωή θα αναδείξει την φύση της Κίνησης ως στοιχείο αντίστασης και μιας νέας αρχής. Τελικά αποδείχθηκε ότι υπάρχουν δύο πραγματικότητες, όπως αυτές που διαχώριζε η γραμμή της τηλεοπτικής οθόνης την μέρα της ψηφοφορίας για το μεσοπρόθεσμο: αυτής του παλιού κόσμου που είτε προδίδει είτε (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ήθελε), δεν τολμά να εμποδίσει την προδοσία, και αυτή του λαού που αγωνίζεται για να σώσει την πατρίδα, την αξιοπρέπεια του και την ζωή του από τις τρόικες και τα εκφυλισμένα κουρέλια του μεταπολιτευτικού μας βίου. Αυτό είναι το παιδί που πρέπει να αναστήσουμε, Μίκη.

Μας κάλεσες να στρατευτούμε μαζί σου σε μια πορεία που προδίδει τις αιτίες που μας κινητοποίησαν χθες. Κι αυτές δεν περιλάμβαναν μόνο τα αιτήματα για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Πατριωτική Αναγέννηση, αλλά και την βεβαιότητα ότι όλα αυτά είναι κούφια λόγια όταν ακούγονται από τα χείλη του πολιτικού συστήματος που έχει το ψέμα στο γενετικό του υλικό. Χρειαζόμαστε μια νέα παιδεία και πάνω από όλα μια νέα ηθική, απέναντι στην ανηθικότητα του συστήματος εξουσίας. Κι αντί γι αυτό κυριάρχησε η προσωπολατρία κι οι προσωπολάτρες. Οι πραιτοριανοί με την δική σου ευλογία επιδόθηκαν σε ένα κυνήγι μαγισσών σβήνοντας Σπίθες ή ανάβοντας διαδικτυακές πυρές και υποκαθιστώντας την έλλειψη πολιτικής με την έφοδο σε ανεμόμυλους μιας φασματικής «εσωτερικής απειλής».

Μας κάλεσες να στρατευτούμε κάτω από τις σημαίες ενός «αντιμνημονιακού μετώπου» την στιγμή που το μέτωπο αυτό χτίζεται στους χώρους της πραγματικής αντίστασης, στο Σύνταγμα ή τον Λευκό Πύργο, ένα μέτωπο που φαίνεται να αγνοείς ορίζοντας ως προνομιακούς συνομιλητές φιγούρες από τα αποφόρια του πολιτικού συστήματος, αποκαθάροντας τους από την ευθύνη για τα ερείπια της πατρίδας και προβάλλοντας τους ως εταίρους σε μια άλλη πορεία. Αυτό δεν μοιάζει με αναγέννηση αλλά με ανακύκλωση, και τέτοιες απόπειρες είναι καταδικασμένες, παρά την αρχική λάμψη που τους προσδίδουν τα διαπλεκόμενα επικοινωνιακά μέσα ενός πολιτικού κόσμου σε αποδρομή. Δεν είναι η έκφραση της αντίστασης στο πολιτικό/ εκλογικό πεδίο, δεν είναι διάλογος και αλληλεπίδραση με το μαζικό κίνημα, αλλά η ηγεμόνευση του κατεστημένου πολιτικού λόγου επί της αντίστασης, μια παλιά και άνοστη συνταγή.

Η απάντηση μας είναι όχι. Δεν είναι αυτός ο δικός μας δρόμος, δεν βρεθήκαμε στην Κίνηση γι αυτό. Η υπέρτατη πίστη μας είναι στις αρχές του αγώνα για την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, για την δημοκρατία και την οικολογία, αρχές που ακολουθήσαμε και θα ακολουθούμε. Κι ο αγώνας αυτός διεξάγεται εδώ και χρόνια, όσο κι αν οι προβολείς της καθεστωτικής δημοσιότητας συσκοτίζουν με επιμέλεια. Όλους αυτούς τους αγώνες που εγγράφηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού για να ανθίσουν σήμερα (κι αύριο) στις πλατείες της αντίστασης, θα συνεχίσουμε. Εκεί είναι η θέση μας.

Όσο κι αν η πρόταση της εξέλιξης της Σπίθας ερήμην της βούλησης της βάσης της ακούγεται δελεαστική στα αυτιά όσων προσδοκούν την περιπόθητη μικρο-εξουσία, η δική μας αυτοπραγμάτωση σημαίνει πάνω από όλα αξιοπρέπεια. Αυτήν υπερασπίζει ο ελληνικός λαός απέναντι στην κυβέρνηση των προδοτών και των δακρυγόνων, κι αυτή την αξία, δεν θα προδώσουμε για τριάντα αργύρια, ακόμη κι απ’ το δικό σου χέρι.

Υ.Γ. Απευθυνόμαστε σε σένα γιατί απαξιούμε να συνομιλήσουμε με τον εσμό των φιλόδοξων γκαιμπελίσκων και προσκυνημένων που διόρισες ως συνεργάτες και αντιπροσώπους σου, αυτών που αλιεύουν πόρτα -πόρτα δηλώσεις μετανοίας από τα χαλάσματα των Σπιθών, αυτών που δεν διέθεταν καν την «μικροαστική» ευγένεια να μας κοινοποιήσουν την διαγραφή μας.